Οι
Έλληνες, σκορπισμένοι στα παράλια της Μεσογείου και του Εύξεινου πόντου, κράτησαν
ζωντανούς τους δεσμούς που τους ένωναν. Φρόντιζαν μάλιστα να τους ανανεώνουν.
Μια τέτοια ευκαιρία ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Στους αγώνες αυτούς, που γίνονταν
κάθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπία, έπαιρναν μέρος μόνο Έλληνες.
Πριν αρχίσουν οι αγώνες, αγγελιαφόροι
μετέφεραν το μήνυμα των αγώνων σ’ όλες τις πόλεις. Οι πόλεμοι σταματούσαν. Οι
αθλητές και οι συνοδοί τους μπορούσαν έτσι να πάνε στην Ολυμπία χωρίς να
κινδυνεύουν. Οι νικητές των αγώνων στεφανώνονταν με κλαδί ελιάς και κέρδιζαν
την αγάπη και την εκτίμηση όλων. Πανελλήνιοι αγώνες γίνονταν επίσης στον Ισθμό,
τους Δελφούς και τη Νεμέα.
Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν ιδιαίτερα τους
Ολυμπιονίκες. Όταν γύριζαν στην πατρίδα τους, ,έμπαιναν μέσα στην πόλη όχι από
την κύρια πύλη, αλλά από ένα άνοιγμα που γινόταν στο τείχος. Μ’ αυτό τον τρόπο
οι πολίτες πίστευαν ότι σε περίπτωση κινδύνου το κενό θα το κάλυπτε με το στήθος
του ο αθλητής.
Οι Έλληνες, όπως όλοι οι άνθρωποι, ήθελαν
να προβλέπουν τι θα γίνει στο μέλλον. Για να βρούνε απαντήσεις στα προβλήματά τους
πήγαιναν στα μαντεία. Το πιο γνωστό ήταν το μαντείο των Δελφών που ήταν αφιερωμένο
στο θεό Απόλλωνα. Οι χρησμοί, όπως λέγονταν οι απαντήσεις που έδινε η Πυθία,
δεν είχαν πάντοτε ξεκάθαρο νόημα.
Οι άνθρωποι που κατοικούσαν γύρω από τέτοιους
ιερούς τόπους, σχημάτιζαν ενώσεις. Αυτό γινόταν γιατί συνήθως εκεί υπήρχαν θησαυροί
που ήθελαν να τους προφυλάξουν. Ανάμεσα σ’ αυτές τις ενώσεις, που ονομάζονταν Αμφικτιονίες,
ξεχωρίζει η Αμφικτιονία των Δελφών. Όταν γινόταν συνέλευση, κάθε πόλη έστελνε
δυό αντιπροσώπους. Οι αποφάσεις που παίρνονταν ήταν σεβαστές απ’ όλους τους κατοίκους
της περιοχής.
Όλες αυτές οι δραστηριότητες ένωναν τους
Έλληνες και τους έκαναν να νιώθουν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου